News
News
Peygamber Efendimiz’in Huneyn gazvesinde elde edilen ganimetleri dagitimi sirasinda ortaya çikan hâdise.
Mekke Fethi’nden hemen sonra Hevâzin ve Sakîf kabilelerinin büyük bir ordu hazirlayarak harekete geçtigini ögrenen Peygamber Efendimiz, derhal Mekke’den takviye edilen ordusuyla düsman üzerine yürümüs, Huneyn’de Hevâzin ve Sakîf kuvvetlerine agir bir darbe vurarak büyük zayiat verdirmisti.
Huneyn’den kaçan düsman kuvvetlerinin bir kisminin Evtâs adli bölgede toplandigi, bir kisminin da Tâif kalesine çekildigi ögrenilince, Hz. Peygamber, Evtâs’a; önce Ebû Âmir el-Es’arî’nin idaresinde olup onun sehit düsmesinden sonra da Ebû Mûsâ el-Es’arî’nin idaresine geçen bir seriyye gönderdi ve buradaki düsman birligini tamamen dagitti.
Bunu tâkiben, kendisi, elde edilen ganimetleri Ci’râne mevkiinde birakarak, Tâif’e hareket etti ve kaleyi muhâsara altina aldi. Yirmi gün kadar süren muhasaradan sonra tekrar, ganimetlerin muhafaza edildigi Ci’râne bölgesine döndü.
Ci’râne, Mekke ile Tâif arasinda, Mekke’ye daha yakin bir mevki olup, burada ayni adi alan bir su kaynagi ve birbirine yakin su kuyulari vardir (Yâkût el-Hamevî, Mu’cemü’l-Büldân, Beyrut 1977, II, 142).
Peygamber Efendimiz burada on gün kadar, sayisi büyük bir miktar tutan esirleri ve bol miktardaki ganimeti askerleri arasinda taksim etmeksizin bekledi. Maksadi, müslüman olarak gelip kendisine müracaat edeceklerini ümit ettigi Hevâzin heyetine esirleri ve ganimet mallarini iade etmekti. Fakat Hevâzinliler gecikti. Bu arada henüz yeni müslüman olduklari için Islâmî bir suura iyice erememis ve mal hirslisi olan bazi bedevîler ile birtakim münâfiklar, ganimetleri kendilerine dagitmasi konusunda Hz. Peygamber’i zorladilar; hatta kaba tavirlarla O’nu rencide ettiler.
Bunun üzerine Peygamber Efendimiz, Beytü’l-mâl hissesi olarak 1/5’i yani Humus’u* ayirdiktan sonra, mevcut esirleri ve ganimeti askerleri arasinda taksim edip dagitti. Fakat bu taksimattan sonra Hevâzin heyeti gelip kabile olarak müslüman olduklarini belirttiler ve esirler ile mallarinin iadesini istediler. Taksimat dolayisiyla Peygamber Efendimiz bu ikisinden ancak birisinin iadesini saglayabilecegini ifade etti ve Hevâzinliler’in istegi üzerine esirler kendilerine, Islâm askerlerinin rizasi alinarak geri verildi. Iadeye razi olmayan bazilarina da ilk zaferde bunu fazlasiyla telafi edecek ganimet verilecegi va’dedilerek is halledildi. Bu arada esirler arasinda bulunan Hz. Peygamber’in Hevâzinli süt kardesi Seymâ bint el-Hâris, Peygamber Efendimiz’e gelerek O’nun iltifatlarina mazhar olmustu.
Bunun ardindan Hz. Peygamber, Beytü’l-mâl hissesi olarak ayrilan ve harcama yetkisi tamamen kendisinde bulunan Humus’tan müellefe-i kulûb (kalbleri Islâm’a isindirilacak kimseler)’a bol ihsanlarda bulundu. Bunlar daha ziyade, Mekke fethi ile yeni müslüman olmus Kureysliler ve Kureys reisleri ile bazi bedevî kabile reisleri idi. Bu fondan, samimi müslümanlara, bu arada Ensâr’a hiç hisse verilmemisti. Çünkü onlar Islâm’a mal kaygusuyla bagli degildiler. Ama bu dagitim, bazi sizlanmalara, hatta itirazlara sebep teskil etti.
Ensâr içerisinde bulunan bir münâfik: “Bu, Allah’in rizasi gözetilmemis bir dagitimdir.” dedi. Diger kabile reislerine oranla kendisine daha az ganimet verilmis olan Süleym kabilesi reisi Abbâs b. Mirdâs, söyledigi bir siirle bu duruma itiraz etti. Bunlara karsi Peygamber Efendimiz sabir gösteriyor ve mümkün oldugu derecede istekleri yerine getiriyordu. Bu sirada Temîm kabilesinden Zü’l-Huveysira adinda biri, Hz. Peygamber’in karsisina çikip kaba bir sekilde: “Âdil ol ey Muhammed! Senin adil davranmadigini görüyorum.” deme küstahliginda bulundu. Bu tavrina karsi ashab-i kirâm’dan bir kismi onu öldürmek için Hz. Peygamber’den müsâade istedilerse de Peygamber Efendimiz buna izin vermedi ve: “Bunun öyle taraftarlari olacak ki, bunlarin namazi karsisinda sizden biri kendi namazini az görecek; bunlarin orucu karsisinda kendi orucunu az bulacak. Bunlar Kur’an okuyacaklar; ama Kur’an bogazlarindan asagi inmeyecek. Bunlar, okun avi delip süratle çikip gittigi gibi Islâm’dan süratle çikacaklar… ” buyurdu. Hz. Ali döneminde ortaya çikan Hâricîler’in bu adam ve taraftarlarindan olustugu söylenir. (Bu konuyla ilgili hadisler ve muhtelif varyantlar için bk. Buhârî, Menâkib, 25; Megâzî, 61; Müslim, Zekât, 142-160) Fakat bu sirada Hz. Peygamber için bütün bunlardan daha üzücü bir hâdise cereyan etti. Münâfiklikla itham edilemeyecek ve Islâm’a aslinda samimiyetle bagli bazi Ensâr gençlerinde bu dagitim dolayisiyla sizlanmalar görüldü. Bunlar: “Allah, Rasûlüne rahmet etsin; kiliçlarimizdan henüz Kureysliler’in kani akarken Rasûlullah bizi birakiyor da Kureysliler’e ihsânda bulunuyor!” diyorlardi. Dostlarindan gelen bu sözleri duyunca fevkalâde üzülen Peygamber Efendimiz, tüm Ensâr’i büyük bir çadirda toplayip, kulagina gelen sözlerin mahiyetini sordu. Ensâr ileri gelenleri ve büyükleri, kendilerinin ve Ensâr’in büyük çogunlugunun da bu sözleri tasvip etmediklerini, ancak bâzi Ensâr gençlerinin art niyet tasimaksizin, sâdece kendilerine de ihsanda bulunulmasini arzu ederek böyle söylediklerini belirtip onlar adina özür dilediler. Bunun üzerine Peygamber Efendimiz kalkip etkili bir konusma yapti. Konusmasinda: “Ey Ensâr! Kendilerine mal verdigim bu adamlar, mal ve mülkleri ile, deve ve koyun sürüleri ile yurtlarina dönerken, siz araniza Allah’in Rasûlü’nü alip memleketinize dönmeye razi degil misiniz? Ben, bu kimselere ancak kalblerini Islâm’a kazanmak için ihsanda bulunmusumdur” buyurarak bu dagitiminin hikmetini açikliyor, bu arada Ensâr’a verdigi deger ve önemi de belirtiyordu. Rasûlullah’in konusmalarindan sonra tüm Ensâr, büyük bir heyecan ve gözyasi içinde O’ndan özür dilediler.
Böylece taksimat isi tamamlandiktan sonra Peygamber Efendimiz, ihrama girerek Mekke’ye umre yapmaya gitti. Umreyi îfasindan sonra tekrar Ci’râne’ye gelip ashabi ile Islâm devletinin merkezi Medine ‘ye avdet etmek üzere Ci’râne’den ayrildi.
Burada bu günlerin ve bu olaylarin hatiralarini tasiyan bir de mescid vardir. (Ibn Kesîr, el-Bidâye ve’n-Nihâye, Beyrut 1966, IV, 352-368)
Ahmet ÖNKAL
