Şehrin en zengin tüccarlarından biri bu karlı günlerin birinde güzelce giyinmiş ve dışarı çıkmış. Etrafı izleyerek ve karlara basarak yürürken yerde oturmuş duran bir çocuk görmüş. Çocuğun yanına giderek bu soğukta orada ne yaptığını sormuş. Çocuk evde aç olan kardeşleri olduğunu, onlara yiyecek bulmak için dışarı çıktığını ancak bir şey bulamadığı için eve dönmek istemediğini söylemiş. Zengin tüccar eğer çok doğru söylüyorsa ona yardım etmek çok istermiş ama bundan nasıl emin olacağını bilememiş. Beni evine götürür müsün? diye sormuş.  Giderken yanımıza yiyecek alırız ve kardeşlerine veririz ne dersin?

Çocuk bunu duyduğuna o kadar sevinmiş ki hemen yiyecek bir şeyler alıp evin yolunu tutmuşlar. Kapıyı çalmışlar ve kapı açılmış. İçeri girdikleri andan itibaren zengin tüccar şaşkınlık üzerine şaşkınlık yaşamış. Bu tüccar doğduğundan beri yokluk, açlık nedir hiç bilmezmiş hep bolluk bereket içinde yaşarmış. İlk böylesine yoksul bir aile ile karşı karşıya gelmiş.

Ne yapacağını ne diyeceğini bilemeden getirdikleri yiyecekleri yemelerini izlemiş. Sonradan öğrenmiş ki bu çocukların babası yıllar önce ölmüş, anneleri de hastaymış. Yolda karşılaştığı çocuk en büyükleriymiş ve dilencilik yaparak kardeşlerine ve annesine bakmaya çalışıyormuş.

Tüccar hemen bu aileye bol miktarda yiyecek ve yakacak yardımında bulunmuş. Ancak bu geçici yardımın bir işe yaramayacağını bildiği için bir de en büyük çocuğa yanında iş vermiş. Çocuk bu işten tüm ailesini geçindirecek kadar para kazanacakmış. Tüccar çok büyük bir iyilik yapmış olmanın huzurunu yaşıyormuş. Kar ise durmadan yağmaya ve şehri beyaza boyamaya devam ediyormuş.

Ben bir iyilik yaptım ve bu aileye yardım ettim ancak kim bilir böyle kaç aile vardır diye düşünmüş. Şu kar taneleri kadar çok insan yaşıyor bu dünyada. Keşke insanlar da bu kar taneleri gibi uyum içinde yaşayabilseler diye iç çekmiş.