1

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

ADNAN DENİZ
EĞİTİMCİ/YAZAR

Umutlarınızı hayal edip, yıllarca doğmayan çocuklarınızın özlemlerini çektiğimizi unutmadık değil mi? Bütün uğraşların sonunda yeşeren filizleri nasıl koruduğunuz hala capcanlı gözbebeklerinizde geziyor. Ve onlara adım adım gelecek hazırlarken, onların mutluluğunu özlemlerken, günün birinde birer birer elinizden uçup giden hayallerin peşinden ağlayacağımızı hiç düşündünüz mü?

Şimdi yalnız başına geleceklerini düşünürken çocuklarınızın, yalnızlığı ta yüreğinden yaşayacağınızı sanırım hissetmek mümkün. Alışkanlıklarını bağrışlarını ve onlar üzerine bina etmek istediğimiz gelecek serüvenini nasıl unutabileceğiz?

Şu an ki yalnızlığı iliklerinize kadar hissederken, gelecekteki yalnızlığa hazır olmalıyız. Bütün kuşlar bir gün kendi kanatlarıyla uçarken, herhâlde kendi kanatlarınızın hareketsiz kaldığını ve ne yapacağınızı bilmeden yaşamanın ne demek olduğunu anlayacağız.

Yaşamı sorgularken ne yaptım diye, geçmişin anılarıyla yaşayacak, belki de hiç anılmadan, hiç kapımız çalınmadan belki de hayal kırıklığı içinde çırpınmak kaderimiz olacak, tükenecek bütün umutlarımız.

  Bütün bunlara rağmen hiç pişman olmayacağız. Ne zaman çocuklarımızın adı geçse yine heyecanlanacak ve gururlanacağız.

 Ya rab, Ne değişik bir duygu bu… İtina ile büyüttüğümüz yavrularımızın elimizden pır diye uçması. Âmâ hep gözlerimiz kapıların çalmasını bekleyecek, umutlarımız hiç tükenmeyecek biliyorum.

Artık zamanı geldi demek, ya da geliyor. Penceremize yavaş yavaş karlar yağıyor. Saçlarımız Kır”a çalıyor. Çocuklarımızın gür sesleri, bir gülümsemeleri ilkbaharın gelmesi için yeterde artar bile. Onlar bizim yaşam kaynaklarımız. Onların uzakta olmasına alışmamız zor olacak anlaşılan.

Bütün anne Babaların yürekleri pır pır atarken yavru kuşum diye, Yavru kuşlarımızı kafeslerinde tutamayacağımızı anladık bile.

Her şeye rağmen bir nebze nefesi ve varlığını hissederken, her şeye rağmen onların mutluluklarıyla yaşayacağımızı biliyoruz sanırım.