Gadîru Hum

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Mekke ile Medine arasında Cuhfe yakınlarında bir yerin adı (Mu’cemü’l-Buldân, VI, 268). Burası, Cuhfe’den 2-3 mil mesafede bataklık bir yer olup, bataklığı kesif bir ağaçlık kuşatmaktadır. Şia’nın doğusu ile ilgili olarak karşılaşılan en önemli mesele Gadîru Hum olayıdır.

Şiî kaynaklara göre, Hz. Peygamber’den sonra hilâfete Hz. Ali’nin daha fazla hak sahibi olduğu Gadîru Hum’da belirlenmiştir. Şia bilginlerinden herhangi birisine ait bir kitabın Gadîr konusuna baktığımızda şu bilgileri bulmamız mümkündür:

Hz. Muhammed (s.a.s.) Veda Haccı dönüşünde Gadîru Hum’da konaklamış, gruplar memleketlerine dönmeden .önce onları toplayarak bir hitâbede bulunmuştur. Bunun sebebi orada nâzil olan şu ayeti tebliğ etmekti: “Ey Peygamber, sana indirileni tebliğ et, eğer bunu yapmazsan; O’nun elçiliğini yerine getirmemiş olursun. Allah seni insanlardan korur. Doğrusu Allah kafirlere yol göstermez” (el-Mâide, 5/67). Şiî müelliflere göre bu ayet Hz. Ali hakkında nâzil olmuştur. Ayette tebliğ edilmesi gereken şey, Hz. Ali’nin hilâfetidir. Hz. Peygamber takiyye için eşi Âişe(r.anhâ)den bazı şeyleri gizlemiş, bu yüzden Cenâb-ı Hak onu ikaz etmiştir (Vâhidî, Esbâbü’n-Nüzûl,115; Tirmizî, Menâkıb, 20; İbn Mâce, Mukaddime, II; H. Neysâbûrî, el-Müstedrek, III,109; Kûleynî, el-Kâfî, II, 72).

Hz. Peygamber Gadîr’de bu ayeti tebliğ ettikten sonra şöyle demiştir:

“Cebrâil (a.s.) bana Rabbimden şu emri getirdi ki; Ali b. Ebî Tâlib benim kardeşim, vasîm, halîfem ve benden sonra imamdır. Ey insanlar, Allah onu size velî ve İmam olarak tayin etti; ona itaat etmeyi herkese farz kıldı. Ona karşı çıkan lânetlenecek, saygı gösteren ise merhamete erecektir. Dinleyiniz ve itaat ediniz; Allah mevlânız, Ali ise imamınızdır. İmâmet ondan sonra onun soyundan kıyamete kadar devam edecektir” (Vâhidî, Esbabü’n-Nüzûl,115). Yine Şiîlere göre orada Allah Resulu şu hususları ilân etmiştir:

1) O, müslümanlara iki ağırlık (sekaleyn) bıraktığını bildirmiştir. Bunlardan birisi Allah’ın kitabı olup, onun bir tarafı Allah’ın, diğer tarafı ise müslümanların elindedir. İkincisi Hz. Peygamber’in sünnetidir.

2) Hz. Ali’nin elini kaldırarak “Ben kimin mevlâsı isem Ali de onun mevlâsıdır” demiştir.

3) Resulullah (s.a.s.) şöyle dua etmiştir: “Allah’ım, Ali ye yardım edene yardım et; ona düşmanlık edene düşmanlık et”.

4) Yine şöyle buyurmuştur: “Allah’ım, hakkı döndüğü yerden Ali tarafına döndür.”

Yukarıda Şiî alimlerin öne sürdüğü ve Gadîru Hum meselesi içinde yer verdiği bu rivâyetleri ehl-i sünnet şu şekilde değerlendirmektedir.

Şiîlerin iddiâsına göre, Hz. Peygamber’in vefatından sonra, ehl-i beyt dışında samimi müslümanların sayısı on’u geçmez. Halbuki Gadîr hutbesini yüzbin’in üzerinde sahâbe dinlemiştir. Bunun anlamı şudur: “Yüzbinin üzerinde sahâbe Hz. Peygamber’in vefatından sonra sözlerinde durmamış ve Hz. Ali’yi hilâfetten mahrum etmek için işbirliği yapmışlardır.” Bu ittifâkın meydana gelme ihtimâlini akıl kabul etmez. Bunda hangi maslahat ve fayda olabilir.

Diğer yandan Gadîru Hum hutbesi, hicretin onuncu yılında Zilhiccenin onsekizinci günü Veda Haccı’ndan dönerken okunan bir hutbedir. Aynı yıl Zilhiccenin dokuzuncu günü Arefe günü, “Bugün sizin için dininizi ikmal ettim, size olan nimetimi tamamladım ve sizin için din olarak İslâm’ı seçtim” (el-Mâide, 5/3) ayeti inmiştir. Bu ayetin, Hz. Muhammed’e peygamberliğin tebliğini emreden, yukarıda meâlini verdiğimiz Mâide suresinin altmış yedinci ayetinden daha önce inmesi mümkün müdür? Dinin tamamlandığını bildiren ayet inmiş ve yüzbin’in üzerinde hacıya tebliğ edilmiştir. İslâm alimlerinin büyük çoğunluğu Mâide suresi altmışyedinci ayetin daha önce, Mekke fethi ve Hayber gazvesinden önce indiğini tesbit etmişlerdir (Saîd İsmail, Hakîkatü’l-Hılâf Beyne Ulemâi-ş-Şîa ve Cumhûri Ulemâi’l-Müslimîn, Carbondale 1983, . 25, 26).

Gadîru Hum olayını bütünüyle reddeden müelliflere karşılık, onu inkâr etmeyen, fakat olayı açık olarak ortaya koymayan Sünnî bilginler de vardır.

Nesaî bu olaya Alî b. Ebî Talib’in fazîletlerine dair eserinde yer vermiştir. Zeyd b. Erkam’dan nakledilen bu rivâyette “Gadîr” hadîsi ile “Sekaleyn” hadîsi birleştirilmekte ve her ikisinin de Gadîr günü söylenmiş olduğu belirtilmektedir. İbn Mâce de Gadîr hadîsine Sünen’inde yer vermiş, fakat hadîsin söylendiği yerin ismini zikretmemiştir (Nesâî, Hasâis,16; İbn Mâce, Sünen, Mukaddime, II).

Zeyd b. Erkam (Ö. 66/689)’ın rivâyet ettiği Gadîr hadîsi şöyledir: “Resulullah (s.a.s.) bir gün Mekke ile Medine arasında Hum denilen su başında bize bir hutbe irad etti. Bu hutbesinde önce Allah’a hamd ve senâ etti, va’z ve nasihatta bulundu, Allah’ı zikretti. Sonra şöyle buyurdu: “Ey insanlar, dikkat ediniz. Ben ancak bir beşerim, Rabbimin elçisi Azrâil (a.s.)’in gelmesi yakındır, ben ona icabet edeceğim. Size iki ağırlık (sekaleyn) bırakıyorum. Birincisi, kendisinde hidayet ve nur olan Allah’ın kitabıdır. Allah’ın kitabını alınız ve ona sımsıkı sarılınız.” Böylece O Allah’ın kitabına teşvik etti ve ona rağbet ettirdi. Sonra şöyle dedi: “Îkincisi, ehl-i beytimdir. Size eh!-i beytim hakkında Allah’ı hatırlatırım.” Bu son sözü üç defa tekrar etti. (Nesâi, Hasâis, 15; Ahmed b. Hanbel, Müsned, II,114, IV, 367; Dîrimî, Fezâilü’s-Kur’an,1). İbn Kesîr, Hum hadîsinin hemen bütün rivâyetlerini zikretmiş, râvîlerin güvenilir ve zayıf olanlarına işaret etmiştir (İbn Kesîr, es-Sîretü’n-Nebeviyye, IV, 414).

Yukarıdaki hadîsi naklettikten sonra, Zeyd b. Erkam’a “Hz. Peygamber’in ehl-i beyti kimlerdir. Onun hanımları da ehl-i beytinden midir” diye sorulmuş; Zeyd, “Peygamber’in hanımları da ehl-i beytindendir, fakat onun asıl ehl-i beyti kendisinden sonra sadaka almaları haram olanlardır” demiş ve bunları şöyle sıralamıştır: “Ali ailesi, Âkil ailesi, Ca’fer ve Abbâs aileleridir” (Müslim, Fedâilü’s-Sahabe, 36).

İbn Teymiye Gadîru Hum rivayetleriyle ilgili olarak şunları söyler: “Bu uydurmanın mütevâtir olması bir yana sahih bir isnadı bile yoktur. Bu mesele hakkında Sakîfe gününde, Hz. Ömer’in vefatında, altı kişilik şûrâ teşekkül ettiği zaman ve nihâyet Hz. Osman’ın şehâdetini müteâkip, Hz. Ali hilâfeti üzerine münakaşalar yapıldığı günlerde, sahabeden hiç değilse bir kişinin ortaya çıkıp durumu açıklaması gerekmez miydi? Görüldüğü gibi bu, Rafızilerin uydurmalarından biridir” (İbn Teymiye, Minhâcü’s-Sünne, IV, 118).

Müsteşrik Goldziher konuyla ilgili olarak şunları yazar: “…Durum bu olunca, Ali taraftarları onun Peygamber’in doğrudan doğruya tayinine mazhar bulunduğunu göstermeye ma’tuf rivayetler icat edecek ve onları söz sahibi kılacaklardı. Bu niyete cevap olmak üzere vücut bulan Hum hadîsi, Ali fırkası nazariyâtının en sağlam temellerinden birisini teşkil etmektedir. Son derece meşhurdur. Sünnî otoriteler dahi onun sıhhatine itiraz etmemektedirler. Fakat ona başka bir mânâ vererek gerçek hedefinden çevirmiş bulunmaktadırlar” (Goldziher, M. Studient, M. Hatipoğlu’nun basılmamış Tercemesi).

Hz. Ali’nin hilâfete başkalarından daha fazla hak sahibi olduğunun delili olarak öne sürülen Gadîr hadîsinin Hulefâ-i Râşidîn döneminde bir tek râvî tarafından bile nakledilmemiş olması, bunun varlığı üzerinde ciddî şüpheler doğurmaktadır. Öyle anlaşılıyor ki, Şiîler daha sonraları Gadîr hadîsi diye yaydıkları bu hadîse bir vürûd sebebi icat etmişlerdir. Bizzat Hz. Ali bile en çok ihtiyaç olan zamanda böyle bir rivâyetten söz etmemiş, aksine beyanları olmuştur. Meselâ Hz. Peygamber’in hastalığında Ali b. Ebî Tâlib onu ziyaretten çıktıktan sonra halk, “Ey Ebû Hasan, Resulullah nasıl oldu?” diye sordular. “Elhamdülillah iyidir” diye cevap verdi. Râvî diyor ki; “Bunun üzerine Abbâs, Ali’nin elinden tutup, “Bana bak, vallâhi sen üç gün sonra köle olacaksın. Allah’a yemin ederim ki, Abdulmuttaliboğullarının yüzünde gördüğüm ölümü Resulullah’ın yüzünde de gördüm. Haydi Resulullah’a gidelim ve bu işin (hilâfet) bize ait olup olmadığını soralım. Eğer bize ait ise bilelim, şayet bize ait değilse Hz. Peygamber bizi vasiyet etsin” dedi. Hz. Ali ona şöyle cevap verdi: “Vallâhi ben bunu yapamam, eğer Hz. Peygamber’e gider de bunu bize vermezse, kimse onu bize daha sonra vermez” (Buhârî, İsti’zan, 29; Geniş bilgi için bkz. Cemal Sofuoğlu, Gadîri Hum Meselesi-Ankara Ü. İlâhiyet Fakültesi Dergisi, Ankara 1983, c. XXVI, s. 461-470).

Şiîlerin iddia ettiği gibi Gadîru Hum’da, Hz. Ali’nin Hz. Peygamber’den sonra devlet başkanı olacağı ilân edilmiş ve müslümanların buna uyması emredilmiş bulunsaydı, yüz binden fazla sahabe önünde cereyan eden böyle bir vasiyyetiyle Abbâs (r.a.) dahil bütün sahabelerin öğrenmiş olması gerekirdi. Diğer yandan Hz. Ali ile Abbâs arasında cereyan eden yukarıdaki konuşmanın bir anlamı kalmazdı. Ancak Ehl-i Sünnet kaynakla’rında da yeralan şekliyle Gadîr’de Resulullah (s.a.s.) bir hutbe irâd etmiştir. Orada Hz. Ali ile ilgili sözler söylemiş ve vefatından sonra ehl-i beyte dikkat etmelerini vasiyyet etmiştir. Fakat Sünnî âlimler “Ben kimin mevlâsı ise.m Ali’de onun mevlâsıdır” gibi sözleri Şiîlerden farklı bir şekilde yorumlamaktadırlar. İbn Kuteybe bu konuda şöyle diyor: “Hz. Peygamber her müslümanın velîsidir. Velayet Hz. Peygamber’le müminler arasında olduğu gibi, müminlerin kendi aralarında da olur. Hz. Peygamber’in Ali ile olan münâsebeti de böyledir. Ayrıca mü’minlerin bazıları bazılarının velîleridirler” (et-Tevbe, 9/717). Velî ve mevlâ kelimeleri arasında bir fark yoktur. Bu da Hz. Ali’ye bir üstünlük sağlamaz. Bu konu ile ilgili birçok ayet vardır (et-Tahrîm, 66/4 et-Tevbe, 9/71; el-Bakara, 2/247; Yunus, 10/62). Hz. Peygamber benzer sözleri Hz. Ebû Bekir ve Hz. Ömer gibi büyük sahabeler hakkında da söylemiştir. Ebû Ubeyde b. el-Cerrâh için “Bu ümmetin emînidir” buyurmuştur. Ehl-i Sünnet’in kabul ettiği görüşe göre, müslümanların Hz. Ali’yi sevmesi Hz. Peygamber’i sevmesi gibi farz; O’na düşman olmak da Hz. Peygamber’e düşman olmak gibi haranıdır. Bu, ehl-i beytin görüşüne de uygundur (Abdulaziz Dehlevî, Muhtasaru’t Tuhfeti’l-İsnâ Aşeriyye, 161).