ADNAN DENİZ
EĞİTİMCİ/YAZAR
Bir insan ne çok insandır bilir misiniz?
Ayağına giydiği pantolonunun son deliğine kadar kemerini sıklaştırmıştı. Beli O kadar zayıftı ki, bu haliyle bile üzerine giydikleri kıyafetler kendisine emanet gibi duruyordu.
Bir elinde belediyenin kendisine zimmetlediği temizlik süpürgesi, sarı sıcağın altında sokağın bir köşesinden bir uclu süpürüyor, bir yandanda kendi kendine anlaşılmaz cümleler kurarak işini yapmaya çalışıyordu.
O anda temizlik işcisinin düşüncelerine iltica ederek onun neler düşündüğünü o kadar çok merak ettim ki anlatamam. Acaba dedim sokakları aleni kirleten, sümküren, kağıt atan, tüküren medeniyetten nasibini alamamış insanlara mı kızıyordu? Yoksa bu anlaşılmaz olarak kurduğu cümleleriyle fakirliğin kendisine yüklediği bu mecburi çöpcülüğe mi isyan ediyor du? Ama yüzündeki o donuk ifadelerden anlaşılmayan şey acaba günümüzde çekilen işsizlik sorunu karşısında bir iş bulmanın mutluluğu muydu?
Sokaktan insanlar, arabalar geçiyordu. Arabalardan çöpler yollara atılıyor, insanlar mütamadiyen sokakları kirletiyordu. O temizlik işcisi hiç durmaksızın sokakları temizliyor, hiç kimseye bakmadan ve hiç kimseye hiç bir şey demeden ha bire ortalığı temizliyordu.
Temizlik işçisinin düşüncelerinde sevdikleri vardı elbet, eve ekmek götürme derdi, mutlu bir yuva hasreti geçiyordu içinden. Elbet akşam olacaktı, elbet bitecekti bu sokaktaki bütün pislikler. Kendisinin de akşam evine gelince, elbette yüzleri gülecekti.
Ne olaydı dedim içimden. Kimseler sokaklara çöpler atmasaydı! Kirlenmeseydi bu güzelim dünya. Ne olaydı her taraf tertemiz olsaydı, atmasaydı kimseler sokaklara pisliklerini, çöpcüler yorulmasaydı.
Ne olaydı dedim aleni olarak birden. Temizlik işcisinin kıyafeti yerinde olaydı, o da insan gibi doyaydı. Ne olaydı diye söylendim kendi kendime insanlar hep medeni ve mutlu olaydı.