ADNAN DENİZ
EĞİTİMCİ/YAZAR
Almanya'da görmüş ve çok şaşırmıştım. Yaşı yetmişi geçmiş kişilerin halâ yaşama tutunmak için temiz ve düzenli giyimlerini, sosyal hayatın ta içinde dimdik durmaya çalıştıklarını görüp, bizim yaşlılarımızı düşünüp hayıflanmıştım.
Sosyal kalabilmenin, yaşamın içinde yaşlanılsada sağlıklı ve dinç kalabilmenin ekonomi ile ilgisi olduğunu biliyorum. Ama toplumdan topluma değişen birde kabullenmişlikler vardır. Mesela bizim toplumda "ununu elemiş, eleğini asmış"deyimi bu kabullenişin en güzel örneğini oluşturur.
Biz, emeklilikte yaşamayı daha çok yatmak, dinlenmek olarak algılamışız. Halbuki yaşlılarda o kadar çok görgü, bilgi birikimi ve yaşanmışlıklar vardır. Bu birikimlerin gelecek nesillere aktarılması ve yaşanarak öğrenilenlerden bir daha yaşamadan ders alınması gerekmektedir.
Yıllarca çalıştıktan sonra hayata tutunmak, emeklilikte gezmek, eğlenmek, çalışmanın yorgunluğunu atmak elbetteki yaşlılarımızın da hakkıdır. Hayatın bütün yükünü taşıyan bu insanların yaşamlarının sonbaharında mutlu olma hakları yokmu dur?
Vefa, en güzel bir duygudur. Vatana, millete ve ailelerine ömürlerini vakfetmiş bu insanların bir nebze mutlu olabilmelerini sağlamak en güzel ve en soylu vefadır.
Emeklilik, emekli maaş artışları bu vefa çercevesinde düşünülüp verilmesi gerekir. Yani bu insanların işleri bitince kıt kanaat yaşamamaları için azami emekli maaşları artırılmalıdır.
Gelin, yıllarca çalışarak emekli olmuş bu değerli insanlarımızın değerini onlar daha hayattayken bilelim. Hem vatandaş olarak hemde devlet olarak sanırım bu bizim en büyük sorumluluğumuzdur.