Köpekler geceleri hem çok havlar hem de sabahları erkenden uyanıp havlamalarına devam eder minik serçeyi uykusundan ederlermiş. Anne serçe de bu duruma sinirlenip kızarmış kendi kendine köpeklere. Köpeklerin arasında iyi huylu olanları da vardır muhakkak ama bu çevredekiler hem çok kızgın hem de çok açlarmış. Anne serçe onlara da hak verirmiş aslında. Karınları çok aç olduğu için durmadan havlarlarmış. Nasıl anlatsın ki köpekçik aç olduğunu. Kuşlar öter, köpeklerse havlarmış. Anne serçe onlara üzülürmüş içten içe ama korkarmış da yavrusu için. Çünkü yavru serçe daha uçamıyormuş bile, eğer ki tehlikeli bir durum olsa anne serçe hemen uçar oradan hızla uzaklaşabilirmiş. Ama yavrusu daha uçamadığı için çok endişeliymiş.

Bir gün anne serçe sabah erkenden hem kendi karnını doyurmak için hem de yavruları için yiyecek aramaya çıkmış. Bulundukları alanda küçük solucanlar varmış. Kendisi için birkaç tane solucan yeterli oluyormuş ama yavrusu daha çok küçük olduğu için ona daha küçük besinler bulmak biraz zor oluyormuş. Bunun için insanların olduğu yerlere uçup oradan küçük ekmek kırıntıları toplamaya gidiyormuş. O gün geç kaldığı için hem aklı yavrusunda kalmış hem de yavrusu için yiyecek bulamadığı için üzülmüş. Sonunda bir miktar yiyecekle yuvasına geri dönmüş. Ancak döndüğünde ne görsün?

Bizim serçe bir yavru köpekle oyun oynuyormuş hem de çok az uçarak. Anne korkuyla koşup yavrusunu alıp yuvaya götürmüş. Yavru hemen annesine durumu anlatmış, çok acıktığı için köpeklerin getirdiği ekmeklerden yemek istediğini söylemiş. Ve sonra köpeklerin küçük yavrusuyla tanıştığını, yavrunun da tıpkı onu gibi kendisinden büyük hayvanlardan korktuğunu söylemiş. O yüzden de kendisine zarar vermeyeceğini düşünerek birlikte güzel bir arkadaşlığa başlamışlar. Yavru köpek ve yavru serçe annelerini de tanıştırmış. Anne serçenin içi artık rahatmış. Tehlike olmadığını anlayınca köpeklerle arkadaş olmaya karar vermiş. Köpekler de o günden sonra onları korumuş. Bütün hayvanlar hep birlikte sonsuza kadar dost olmuşlar.