Potsdam Konferansı

17 Temmuz 2 Ağustos 1945 tarihleri arasında Almanyanın Potsdam şehrinde yapılan konferansa verilen addır. 7 Mayıs 1945te Almanyanın teslim olmasından sonrabundan önceki konferanslardan farklı olarak savaşın nasıl bitirileceğini değil barışın nasıl sağlanacağını konu alan Potsdam Konferansı II. Dünya Savaşının ve Üç Büyüklerin yaptıkları son büyük konferans oldu. Potsdam Konferansında görüşülen konular şunlardır:
Polonya Sorunu: Sovyetler Birliği 16 Ağustos 1945te Polonya ile yaptıkları bir antlaşma ile Polonya-SSCB sınırını Curzon Çizgisi olarak kabul ettirdiler.
Almanya Sorunu: Almanyadaki tüm Nazi kurumlarının ortadan kaldırılmasına
Amerika Birleşik Devletleri Birleşik Krallık Fransa ve Sovyetler Birliği işgal bölgelerinde ayrı ayrı demokratik rejimlerin kurulmasına Alman savaş endüstrisinin barış ekonomisinin gereksinimlerine göre yapılandırılmasına Tamirat borcu için herhangi bir rakam tespit edilmemesine
Sovyetler Birliğinin ABD Birleşik Krallık ve Fransız işgal bölgelerinden herhangi bir tamirat borcu talep etmemesine Barış ekonomisi için gerekli olmayan endüstriyel teçhizatın pek az bir kısmının Sovyetler Birliğine verilmesine Alman donanmasının büyük bölümünün tahrip edilmesine
Savaş suçlularının yargılanmasına karar verildi
Avusturyanın Durumu: Avusturya ve başkenti Viyana Almanya örneğinde olduğu gibi dört devlet arasında işgal bölgelerine ayrıldı.
İtalyanın Durumu: İtalyanın 1943 yılından beri demokrasi yolunda gösterdiği gelişmeler dikkate alınarak bu ülkeye barış için öncelik verilmesi ve barış hükümlerinin mümkün olduğu kadar yumuşak tutulması fikri benimsendi. Sovyetler Birliğinin Akdeniz ve Kızıldenizde bulunan İtalyan sömürgelerinden pay istekleri yönündeki talepleri ise ciddiye alınmadı.
Sovyet uydu devletleriyle barış: Bu uydu devletler Sovyetlerin askerî işgali altına girmiş olan ve hükümetlerinde de komünistlerin egemen olduğu Romanya Bulgaristan ve Macaristan idi. Sovyetler Birliği barış yapılmadan önce ABD ve Birleşik Krallığın bu ülkelerdeki hükümetleri tanımalarını istedi. Ancak ABD ve Birleşik Krallık ilgili ülkelerle barış yapılmadıkça böyle bir tanımayı ve dolayısıyla Sovyet teklifini kabul etmediler.
İspanyanın Durumu: İspanya savaşa katılmamakla birlikte Mihver devletleri ile işbirliği yaptığı için Milletlere alınmaması görüşü benimsendi.
İranın Durumu: İranın derhal boşaltılmasına karar verildi
Boğazların Durumu: Sovyetler Birliği Türkiyenin zayıf olması fikrinden hareketle serbest geçiş için gereken garantiyi sağlayamadığını bu sebeple Boğazların Sovyetler Birliği ile Türkiyenin ortak kontrolü altına konulmasının uygun olacağını ileri sürdü. Kısacası Boğazlardan üs talep ettiler. ABD ile Birleşik Krallık ise Sovyetlerin Boğazlardan tam geçiş serbestisine taraftar idiler. Konu hakkında herhangi bir karar alınmadı ve her devletin görüşünü Türkiyeye bildirmesi kararlaştırıldı.
Tuna Nehri: Tuna Nehri üzerinde bulunan tüm ülkeler Sovyetler Birliğinin askerî işgali altına girdiğinden Tuna nehri fiilen Sovyet egemenliği ve kontrolü altına girmiş durumdaydı. Bu nedenle Tunada gidiş-geliş serbestîsinin sağlanması ve statünün yeniden tespitine karar verildi.