Ayrıca Elif ile Betül’ün onunla ilgilenmesini de görüyormuş. Sürekli keşke Mırmır’ın yerinde ben olsam diye düşünüyormuş. Bir gün Elif Mırmır’ı bahçeye çıkarmış. Mırmır bir iki oyuncak ile oynamış ama canı çok sıkılmış. Çünkü o başka kedilerle tanışmak onlarla arkadaş olmak istiyormuş. O sırada bahçe duvarından Tekir atlamış. Ağacın altına oturup Mırmır’ı izlemeye başlamış. Yanına gitmek onunla konuşmak istiyormuş fakat Mırmır’ın ona kötü davranmasından korkuyormuş. Bu durumu fark eden Mırmır, Tekir’in yanına kendisi gitmiş. Böylece Tekir ile Mırmır tanışmışlar. Birlikte oyunlar oynamışlar. Bu sırada Elif ikisine de mama getirmiş.

Biraz Tekir’i sevmiş. Tekir bu duruma çok sevinmiş. Çok mutlu olmuş. Dayanamayıp içinden geçenleri Mırmır’a anlatmış. “Sen çok şanslı bir kedisin Mırmır. Seni seven insanlar, sıcak bir yuvan var. Çok lezzetli mamalar yiyorsun. Bir de bana bak sokakta yaşıyorum.” Mırmır bunu duyduğuna çok şaşırmış. “Asıl sen daha şanslısın Tekir. İstediğin her yere gidiyorsun. Beni sadece sahiplerim seviyor ama seni sokaktaki tanımadığın herkes seviyor. ” Diyerek sitem etmiş. Tekir hemen “ama sokaklar çok tehlikeli. Hava bazen çok soğuk olabiliyor.

Bazen yemek bulmakta bile güçlük çekiyorum.” Demiş. Bir süre sessiz sedasız düşünmüşler. İkisi de aslında kendi içlerinde ne kadar şanslı olduklarını düşünmüşler. Kendilerini birbirlerinin yerine koymuşlar ve birbirlerinin yerinde olsalar ne kadar zorlanabileceklerini düşünmüşler. Sonra karar vermişler. Bundan sonra her gün bu bahçede buluşup oyun oynayacaklarmış. Tekir, Mırmır’a onu diğer kedilerle tanıştıracağına Mırmır da ona en güzel mamaları getireceğine söz vermiş. Böylece ikisi çok yakın arkadaş olmuşlar.