0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

ADNAN DENİZ
EĞİTİMCİ/YAZAR

Ne garip, eskiden böyle değildi. Ölümler çok ucuzladı be kardeş, iş sayıya bindi.
Ölüm sayısı azalınca artık bir başka seviniyoruz. Ölüm sözcüğünü çoktan kanıksadık. Ölmek çok doğal biliyoruz!

Yaşamak,bir evin köşesinde oturmak, televizyon seyretmek, yemek içmek oldu. Çoktan unuttuk biz kardeş, arkadaşı dostu!

Telefondan arıyoruz annemizi,ailemizi. Bir de görüntülü olduğu zaman yaşadın demektir. İyi yere sermişiz diyoruz postu.

Ama neden hala öksüz çocuklar gibiyiz, gülmeyi çoktan unuttuk biz!

Okullarımız bomboş,işlerimiz tarmatakır,bizler mecnunlar gibi permeperişan gibiyiz!

Pandemi? Bir mikrobun karşısında çaresiz bir şekilde yorulmuşuz,korku salmış benliğimizi,dünden teslim olmuş vucudumuz!

Şüpheyle kardeş olmuş hepimiz.Kimse kimseye yaklaşmaz,kimse kimseyi görmez olmuş.Herkes kendi başının çaresine bakmaktan bir hoş, çaresizce hiç bir şey yapamadan öylece durmuş.

Sanki zamanı bir yerinden çalmışlar,sanki bir ümidin peşinden yıllarca koşmuşuz.Koca yıllar devrilmiş arkamızdan,her geçen gün  ya ölmüşüz,ya güller misali solmuşuz.

Bak yine sabah oldu kardeş,yine güneş doğdu.Ölmesek akşam batan güneşi de göreceğiz.Bilmiyorum,biliyorum ama,evet evet biz gerçekten pandemi olmuşuz.